இன்று பிளஸ்டூ தேர்வு முடிவுகள் வெளியாகி இருக்கின்றன. வழக்கம் போல அரசுப்பள்ளி மாணவர்களை விட தனியார் பள்ளி மாணவர்கள் அதிகம் மதிப்பெண்களை பெற்றியிருக்கிறார்கள்.
ஆனால் வருடத்துக்கு ஒரு லட்சம் ரூபாய் வரை கட்டணம் வாங்கிக்கொண்டு இந்த மதிப்பெண்களை தனியார் பள்ளிகள் "வாங்கிக்கொடுத்திருக்கிறார்கள்" என்பது தான் உண்மை.
பத்தாம் வகுப்பில் குறைவான மதிப்பெண்கள் பெற்றவர்களை சேர்க்காமல் கழித்து கட்டி விட்டு, நானூறு அல்லது நானூற்று ஐம்பது மதிப்பெண்களை விட அதிகமான மதிப்பெண்களை பெற்றவர்களை மட்டுமே அட்மிஷன் கொடுத்து, அவர்களை பிளஸ் டூ-வில் அதிக மதிப்பெண்களை பெற வைப்பது தான் சாதனையா?
அரசுப்பள்ளிகளில் எந்த வகுப்பிலும் எந்த மாணவனையும் எப்போது வேண்டுமானலும் சேர்த்திக்கொள்ளவேண்டும் என்பது நடைமுறை. எந்த தனியார் பள்ளியிலாவது, கல்வியாண்டின் பாதியில் ஒரு மாணவனை சேர்த்திக்கொள்வார்களா?
பதினொன்றாம் வகுப்பிலேயே பிளஸ் டூ பாடங்களை நடத்திவிட்டு, இரண்டு வருடம் ஒரு பாடத்திட்டத்தை படிக்கவைத்து, வெறுமனே மதிப்பெண்களை குவிப்பது சரியானதாக உங்களுக்கு தெரியக்கூடும். அந்த வாய்ப்பு ஏன் அரசு பள்ளி மாணவர்களுக்கு வழங்கப்படவில்லை.
மிக நன்றாக படிக்கக்கூடிய ஒரு மாணவன் ஒரு பாடத்திட்டத்தை இரண்டு வருடம் படித்து எழுதுகிறான். சராசரி மாணவன் ஒரு வருடம் மட்டும் படித்து எழுதுகிறான். எப்படி இது சமமாகும்?
வெற்றி மட்டுமே குறிக்கோள் என்றால் எப்படி வேண்டுமானாலும் ஜெயிக்கலாமே?
வாரத்தின் ஏழு நாட்களும் வகுப்பு, அதுவும் காலை ஏழு மணி முதல் மாலை ஏழு மணி வரை என்று மாணவர்களின் மண்டைக்குள் பாடங்களை திணிக்க கூடாது என்ற கல்விக்கோட்பாடுகள் எல்லாம் ஒரு சாராருக்கு மட்டும் தானா?
பெரும்பாலான தனியார் பள்ளிகளில் கற்பித்தல் என்பதை விட கோச்சிங் எனப்படும் பயிற்சி அளித்தல் என்பதற்குத்தான் அதிக முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுகிறது. விஷயம் என்னவென்று புரிந்துக்கொள்ளப்படாமல் வெறுமனே மனப்பாடம் செய்து அதனை மதிப்பெண்களுக்காக வாந்தியெடுப்பவர்களைத்தான் தனியார் பள்ளிகள் தயார் செய்து அனுப்புகின்றன என்பதுதான் நடைமுறை உண்மை.
தமிழ்நாட்டிலேயே சிறந்த தனியார் பள்ளி என்று பெயர் பெற்ற பள்ளிகளிலிருந்து வெளிவரும் மாணவர்கள் மருத்துவ, இன்ஜீனிரிங் படிப்புக்களில் ஒன்றும் புரியாமல் தடுமாறுகிறார்கள் என்பதும் இங்கே கவனிக்கப்பட வேண்டும். புரிந்துக்கொள்ளாமல் படித்த அடிப்படைக்கல்வியின் பாதிப்பு இது.
தனியார் பள்ளிகளால் மட்டுமே சாதிக்க முடியும் என்பது உண்மையல்ல. அரசுப்பள்ளி மாணவர்களும் சாதித்திருக்கிறார்கள்.
இன்று டி.வி.பேட்டிகளில் பொளந்துக்கட்டிகொண்டிருக்கும் வசதி வாய்ப்புக்களின் பாதுகாப்போடு ஜெயித்தவர்களை விட, வாழ்க்கையோடும், அது தந்த கசப்புக்களோடும் போராடி, மிக சாதாரணமாக மதிப்பெண்கள் பெற்ற அரசுப்பள்ளி மாணவனே உண்மையான சாதனையாளன்.
வறுமையோடு போராடி, ஏழுநூறு மதிபெண்களை பெற்றவனின் சாதனையின் தூசுக்கு கூட இணையாக முடியாது , பணம் தரும் சகல வசதியோடு படித்து ஆயிரத்து நூறு தாண்டியவனின் மதிப்பெண்கள்.
எவ்வளவு உயரம் வந்திருக்கிறான் என்பதை விட, எவ்வளவு பள்ளத்திலிருந்து இந்த உயரம் வந்திருக்கிறான் என்பதை பாருங்கள் சாமானியனின் சாதனைக்கான அர்த்தம் புலப்படும் உங்களுக்கு.
அரசர்களை மட்டும் பதிவு செய்வது தான் சரித்திரத்தின் வழக்கம் என்றாலும், சாமானியனுக்கும் வலி இருக்கிறது என்பதை ஏன் மறக்கப்படுகிறது.
மேலும் கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளாகத்தான் தனியார் பள்ளிகளின் ஆதிக்கம், தமிழ்நாட்டில் பல்கி பெருகி விட்டன. இப்போது ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரிகளாகவும், பிரபலங்களாகவும் இருப்பவர்கள் எல்லாம் கார்பரேஷன் பள்ளிகளில் படித்தவர்கள் தான் என்பதை மறந்துவிடக்கூடாது.
மனதை கொன்று விட்டு, இதயங்களை தூக்கில் இட்டுவிட்டு, மூளைக்காரர்களை மட்டும் அனுப்பும் இடங்களை தற்கொலைக்கூடங்கள் என்று சொல்லாமல் வேறு என்னவென்று சொல்வது.
ஆனால் வருடத்துக்கு ஒரு லட்சம் ரூபாய் வரை கட்டணம் வாங்கிக்கொண்டு இந்த மதிப்பெண்களை தனியார் பள்ளிகள் "வாங்கிக்கொடுத்திருக்கிறார்கள்" என்பது தான் உண்மை.
பத்தாம் வகுப்பில் குறைவான மதிப்பெண்கள் பெற்றவர்களை சேர்க்காமல் கழித்து கட்டி விட்டு, நானூறு அல்லது நானூற்று ஐம்பது மதிப்பெண்களை விட அதிகமான மதிப்பெண்களை பெற்றவர்களை மட்டுமே அட்மிஷன் கொடுத்து, அவர்களை பிளஸ் டூ-வில் அதிக மதிப்பெண்களை பெற வைப்பது தான் சாதனையா?
அரசுப்பள்ளிகளில் எந்த வகுப்பிலும் எந்த மாணவனையும் எப்போது வேண்டுமானலும் சேர்த்திக்கொள்ளவேண்டும் என்பது நடைமுறை. எந்த தனியார் பள்ளியிலாவது, கல்வியாண்டின் பாதியில் ஒரு மாணவனை சேர்த்திக்கொள்வார்களா?
பதினொன்றாம் வகுப்பிலேயே பிளஸ் டூ பாடங்களை நடத்திவிட்டு, இரண்டு வருடம் ஒரு பாடத்திட்டத்தை படிக்கவைத்து, வெறுமனே மதிப்பெண்களை குவிப்பது சரியானதாக உங்களுக்கு தெரியக்கூடும். அந்த வாய்ப்பு ஏன் அரசு பள்ளி மாணவர்களுக்கு வழங்கப்படவில்லை.
மிக நன்றாக படிக்கக்கூடிய ஒரு மாணவன் ஒரு பாடத்திட்டத்தை இரண்டு வருடம் படித்து எழுதுகிறான். சராசரி மாணவன் ஒரு வருடம் மட்டும் படித்து எழுதுகிறான். எப்படி இது சமமாகும்?
வெற்றி மட்டுமே குறிக்கோள் என்றால் எப்படி வேண்டுமானாலும் ஜெயிக்கலாமே?
வாரத்தின் ஏழு நாட்களும் வகுப்பு, அதுவும் காலை ஏழு மணி முதல் மாலை ஏழு மணி வரை என்று மாணவர்களின் மண்டைக்குள் பாடங்களை திணிக்க கூடாது என்ற கல்விக்கோட்பாடுகள் எல்லாம் ஒரு சாராருக்கு மட்டும் தானா?
பெரும்பாலான தனியார் பள்ளிகளில் கற்பித்தல் என்பதை விட கோச்சிங் எனப்படும் பயிற்சி அளித்தல் என்பதற்குத்தான் அதிக முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுகிறது. விஷயம் என்னவென்று புரிந்துக்கொள்ளப்படாமல் வெறுமனே மனப்பாடம் செய்து அதனை மதிப்பெண்களுக்காக வாந்தியெடுப்பவர்களைத்தான் தனியார் பள்ளிகள் தயார் செய்து அனுப்புகின்றன என்பதுதான் நடைமுறை உண்மை.
தமிழ்நாட்டிலேயே சிறந்த தனியார் பள்ளி என்று பெயர் பெற்ற பள்ளிகளிலிருந்து வெளிவரும் மாணவர்கள் மருத்துவ, இன்ஜீனிரிங் படிப்புக்களில் ஒன்றும் புரியாமல் தடுமாறுகிறார்கள் என்பதும் இங்கே கவனிக்கப்பட வேண்டும். புரிந்துக்கொள்ளாமல் படித்த அடிப்படைக்கல்வியின் பாதிப்பு இது.
தனியார் பள்ளிகளால் மட்டுமே சாதிக்க முடியும் என்பது உண்மையல்ல. அரசுப்பள்ளி மாணவர்களும் சாதித்திருக்கிறார்கள்.
இன்று டி.வி.பேட்டிகளில் பொளந்துக்கட்டிகொண்டிருக்கும் வசதி வாய்ப்புக்களின் பாதுகாப்போடு ஜெயித்தவர்களை விட, வாழ்க்கையோடும், அது தந்த கசப்புக்களோடும் போராடி, மிக சாதாரணமாக மதிப்பெண்கள் பெற்ற அரசுப்பள்ளி மாணவனே உண்மையான சாதனையாளன்.
வறுமையோடு போராடி, ஏழுநூறு மதிபெண்களை பெற்றவனின் சாதனையின் தூசுக்கு கூட இணையாக முடியாது , பணம் தரும் சகல வசதியோடு படித்து ஆயிரத்து நூறு தாண்டியவனின் மதிப்பெண்கள்.
எவ்வளவு உயரம் வந்திருக்கிறான் என்பதை விட, எவ்வளவு பள்ளத்திலிருந்து இந்த உயரம் வந்திருக்கிறான் என்பதை பாருங்கள் சாமானியனின் சாதனைக்கான அர்த்தம் புலப்படும் உங்களுக்கு.
அரசர்களை மட்டும் பதிவு செய்வது தான் சரித்திரத்தின் வழக்கம் என்றாலும், சாமானியனுக்கும் வலி இருக்கிறது என்பதை ஏன் மறக்கப்படுகிறது.
மேலும் கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளாகத்தான் தனியார் பள்ளிகளின் ஆதிக்கம், தமிழ்நாட்டில் பல்கி பெருகி விட்டன. இப்போது ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரிகளாகவும், பிரபலங்களாகவும் இருப்பவர்கள் எல்லாம் கார்பரேஷன் பள்ளிகளில் படித்தவர்கள் தான் என்பதை மறந்துவிடக்கூடாது.
மனதை கொன்று விட்டு, இதயங்களை தூக்கில் இட்டுவிட்டு, மூளைக்காரர்களை மட்டும் அனுப்பும் இடங்களை தற்கொலைக்கூடங்கள் என்று சொல்லாமல் வேறு என்னவென்று சொல்வது.