நட்பில் நம்பிக்கை இருக்கிறதா உங்களுக்கு..எனக்கு இல்லை..

உங்களுக்கு நட்பு என்பதில் நம்பிக்கை இருக்கிறது எனில் மிக்க மகிழ்ச்சி.உலகத்தில் இருக்கும் எல்லா உறவுகளை விட சிறந்த உறவு நட்பு தான் என்பது இங்குள்ள பலரின் வாதமும் கூட. நானும் கூட முந்தைய பள்ளி, கல்லூரி நாட்களில் நட்பினை புகழ்ந்து ஏராளமான கவிதைகளும் எழுதி, நட்பு வட்டத்துக்கு பரிசளித்த காலமும் உண்டு.

ஒன்றாகி சந்தோஷித்து, கவலையுற்று, ஒன்றாய் உண்டு உறங்கிய காலமும் உண்டு.

ஆயிரம் நண்பர்களை கொண்ட நட்பு வட்டத்தை உருவாக்க வேண்டும் என்று "லட்சியத்தோடு" நடைப்போட்ட நாட்களும் உண்டு.

ஆனால் சமீப காலமாய், நட்பின் மீதான நம்பிக்கை சற்று இற்றுக்கொண்டே வருகிறது. ஆயிரம் எண்ணிக்கை வரை எதிர்பார்த்த நண்பர்கள் புத்தகத்தில், பல பக்கங்களை பணம் கிழித்து விசி விட்டது, சில பக்கங்களை காலம் கலைத்து போட்டு விட்டது.

"தனித்து நின்றால், அதிரடியாய் வரும் புயல் காற்றில் தாக்குபிடிக்க முடியாமல் போய்விடுவதால், தற்காப்புக்காக, பயத்தின் காரணமாக கைக்கோர்த்து இணைந்து நிற்கிறோம். "தனி மரம் தோப்பாகாது" என்று வசனம் பேசுகிறோம்"  என்றொரு பாலகுமாரனின் ஏதோ ஒரு கதாபாத்திரத்தை போலவே என்னுடைய இன்றைய மனநிலை இருக்கிறது.

உங்களுடைய தந்தையின் வயதில் இருக்கும் ஒருவரை ஆராய்ந்து பாருங்கள். அவருக்கு எத்தனை நண்பர்கள் இருக்கக்கூடும் இத்தனை வருடம் வாழ்ந்து விட்டபின்?

நான் வாழ்ந்தது கொஞ்சமே என்ற போதும், உண்மை நண்பர்களை விரல் விட்டு எண்ணும் போது, வலது கையில் கூட, இன்னும் சில விரல்கள் மிச்சமிருக்கிறது எனக்கு.

பணத்தின் பின் ஓடும் இன்றைய வாழ்க்கையில் அதுவும் கூட இன்னும் குறைந்து விடுமோ என்று கவலையாய் இருக்கிறது. அவரவர் கவலைகளையும் , அவரவர் சந்தோஷங்களையும் சின்னதொரு வாழ்க்கை வட்டத்தை அமைத்து, அதற்குள்ளாகவே "உழல" ஆரம்பித்து விட்டோமோ என்று தோணுகிறது.

இரண்டு வருடம் நட்பாய் இருந்த ஒருவரை ஏதேச்சையாய் சந்திக்கும் போது கூட, அரை மணி நேரத்திற்கு அதிகமாய் பேசுவதற்கு விஷயம் இல்லாமல் வாழ்க்கை ஓட்டத்தோடு ஓட வேண்டியதாய் இருப்பது வரமா சாபமா?

நட்பு என்பது வெறுமனே கடந்த காலத்திற்கான அவயமா?

நிகழ்கால பரபரப்பில் கடந்த காலத்தை தொலைத்துவிட்டது தான் நம் சாதனையா?

பள்ளி, கல்லூரி, பணி புரியும் இடம் என்று இடம் சார்ந்து, இப்போதைய காலம் சார்ந்து  நம்முடைய நட்பு வட்டாரம் இருக்கிறதே, ஏன் இடம், தாண்டி காலம் தாண்டி, நட்பால் நிலைக்க இயலுவதில்லை???

காசு இருந்தே போதும், மகிழ்ச்சி இருந்த போது இணைந்திருக்கும் நட்பு,
சாகும் வரை நீடிக்காமல்; துன்பத்தின் போது, தலைமறைவாகி சாகும் வரம் வாங்கிக்கொள்வது இன்றைய நவநாகரீக பாஸ்ட் புட் வாழ்க்கையின் மிச்சமா?

"நட்பின் மேல் நம்பிக்கை இல்லை" என்னும் பில்லா பாடல் வரிகள் இனி தேசிய கீதமாகி விடுமோ என்ற எண்ணம் வந்து விட்டது இப்போது.

இது தவறான சிந்தனை என்று நீங்கள் சொன்னால், உங்களுடைய வார்த்தைகளையும் செவிமடுக்க நானும் தயாராகவே இருக்கிறேன்.

வெறுமனே வாரத்திற்கு ஒரு முறை கூடி, உற்சாக பனம் அருந்தி மகிழ்வதும், குறுஞ்செய்திகள் மூலம் நட்புக்கான வார்த்தைகளை பரிமாறிக்கொள்வது தான் நட்புக்கான அடையாளம் எனில் நான் இப்படியே இருந்து விட்டு போகிறேன். விட்டு விடுங்கள் என்னை.