யார் தான் நிரப்புவது இந்த வெற்றிடத்தை..

                                         
எங்கே போனார்கள் கதைச்சொல்லிகள்...
முன்பெல்லாம் வீடுகளில் தாத்தா, பாட்டிகள் இருந்தார்கள். அவர்கள் குழந்தைகள் வளர்ப்பில் பெரும்பங்கு வகித்தார்கள். 

தாத்தா, பாட்டிகள் சொன்ன கதைக் கேட்டு வளந்த பிள்ளைகள், பிற்காலத்தில் இலக்கிய, அறிவியல் துறைகளில்  சிறந்து விளங்கினார்கள். இன்றைய வாழ்க்கைச்சூழலில் கூட்டுக்குடும்பங்கள் மாறி , பெரும்பாலும் தனிக்குடித்தனங்கள் பெருகிவிட்ட சூழலில் கதைச்சொல்லிகளாக,கலைச்சொல்லிகளாக இருந்த  தாத்தா, பாட்டிகள் தொலைந்துப் போய் விட்டதாகவே தெரிகிறது. 

                                 
சிட்டுக்குருவிகள் இன்று வழக்கொழிந்துப் போனதைப் போலவே இதையும் வெறுமனே விட்டு விடவும் தமிழ்ச்சூழல் தயாராகி விட்டதாகவே தோன்றுகிறது. 

மாறிவிட்ட வாழ்க்கை முறை, பழக்கவழக்கங்கள், பாஸ்ட் புட் கலாச்சாரம் ஆகியவற்றால் இனி வரும் தலைமுறையினர் தாத்தா, பாட்டி ஆகும் வரை உயிரோடிருப்பார்களா என்பதே கேள்விக்குறியாகி விட்டது.
 
கதைச்சொல்லிகள் இருந்த அந்த வெற்றிடத்தை இனி வரும் காலங்களில் யார் நிரப்புவது?.
 


முன்பெல்லாம் கெட்டவிஷயங்கள் வாசற்படியேறி, கதவைத்தட்டி உள்ளே நுழைந்தது என்றால், இப்போது எல்லா விஷங்களும் நேரடியாக, சாட்டிலைட் வழியாக, வரவேற்பறை நுழைவதால் தொலைக்காட்சிகள் நல்ல கதைச்சொல்லியாக இருக்க முடியாது எனத்தோன்றுகிறது.

தங்கள் குழந்தைகளுக்கு பொருளாதார பாதுகாப்பு அளிப்பதையே வாழ்நாள் லட்சியமாகக் காட்டிக்கொள்ளும் பெற்றோர்களுக்கு அவர்களுக்குள்ளே பேசிக்கொள்வதே பெரும்பாடாகிவிடுமோ   
 என்ற சூழல் கூட விரைவில் வந்து விடும் .


கதைச்சொல்லியாக இருக்க அதிக வாய்ப்புக்களைக் கொண்டுள்ள ஆசிரியர்களோ, கதைச்சொல்லியாக இல்லாமல் , மற்றவர்களை புறஞ்சொல்லிகளாகவும், தம் மாணவர்களை குறைச்சொல்லிகளாகவும் மாறிவிட்டனர் என்பது பொதுவான குற்றச்சாட்டு. 

அட கடவுளே..
யார் தான் கதைச்சொல்லி என்ற வெற்றிடத்தை  நிரப்புவது?

விஷம் பரப்பும் ஊடகங்கள், பணத்தின் பின் ஓடும் பெற்றோர்கள், பாடத் திட்டம் தடுக்கி விழும் ஆசிரியர்கள்;யார் தான் மாறவேண்டும் இனிவரும் நாட்களில்..

யார் தான் நிரப்புவது இந்த வெற்றிடத்தை..

தனியாய் தனக்குத் தானே கதைச்சொல்லிக் கொண்டு வாழ வேண்டிய சூழ்நிலை நாளைய குழந்தைக்களுக்கு வந்து விடுமோ..