என் கர்வம் அழிந்ததடி...

சூரியன் வந்து வெளிச்சம் வீசாத அளவு, அடர்ந்து கிடந்த மனக்காட்டில், ஒற்றை சொல்லெறிதலில் கலவரம் பூக்க வைத்த நிகழ்வு நிகழக்கூடுமென்று கனவிலும் நினைத்ததில்லை அவன். கிரீடம் சுமந்து, கம்பீர வலம் வந்தவன், மகுடம் சரிய மயங்கி கிடக்கிறான்.

  

*அதெல்லாம் முன்பு...

கொஞ்ச நேரம்
நிலவு, நட்சத்திரம்
பார்த்து
பதிலுக்கு கண்சிமிட்டி..
கொஞ்ச நேரம்
கவிதைக்கான வரிகளை
செய்நேர்த்தியுடன் கோர்த்து...
பின் அசந்து தூங்கி
அலாரமடித்ததும்
பதறி எழுந்து.....

*இப்போதெல்லாம்
அலாரம் அடிக்கும் வரை
விழித்திருக்கிறேன்.,
பின்பு சிரமமாய்
புரண்டு...

*எங்கே போயிற்று
என் தூக்கம்
என் நிலவு.

எங்கே போய் தொலைந்தது
என் கவிதைகள்?

*"நீர் தான்
காதல் என்பவரோ"
என் கர்வம் கட்டபொம்மனாய்
கேள்வி கேட்டது.
பின் தூக்கிலிடப்பட்டது.

*எப்படி இது
எனக்குத்தான்
காதலில் உடன்பாடு இல்லையே?

எப்படி
என் மரணம் சம்பவித்தது?

மரணித்த பின் வலிக்கிறதே
இது என்ன?

*கேள்வி கேட்டவள்
கனவுகளோடு
உறங்கிக்கொண்டிருக்க...
பதில் சொல்ல வேண்டிய
நான்
இங்கே சிம்மாசனத்தின் ஓரம்
ஒருக்களித்து
இருக்கிறேனே

இது என்ன நியாயம்?

*சரி...
நாளை வருகிறேன்.

கனவுகளும், களவுகளும்
இல்லாத என் தேசத்தில்
நானே களவாடப்பட்டதை
உறுதி செய்ய...